De schoenen van de professor en sumo

Hallo,

Het eerste deel van de titel verdient al zeker een leuke uitleg. Toen het vak ‘computational structural mechanics’ vorige week begon, kwam de professor de les binnen, en voor we het goed beseften, trok hij zijn schoenen uit. Waarom hij dit deed, bleek onmiddellijk daarna. Hij begon in geuren en kleuren te vertellen over zijn nieuwe schoenen. Hij had deze tijdens Golden Week gekocht, en ze waren ook niet goedkoop volgens hem. Vervolgens kregen we de uitleg, dat in tegenstelling tot zijn oude schoenen, die Nike Air’s waren (eventjes sluikreclame maken), deze sportschoenen hun veerkracht niet haalden uit luchtkussens. De veerkracht zat in deze schoenen in een visco-elastisch materiaal. Na deze boeiende uitleg, deed hij zijn schoenen terug aan, en begon de les. Zo beginnen spijtig genoeg niet al mijn lessen, want het maakt wel dat je uitkijkt naar de volgende les voor eventuele beschouwingen over nieuwe aankopen.

Verder ben ik dit weekend ook iets typisch Japans gaan bekijken: sumo. We hadden tickets vastgekregen voor de voorlaatste dag van het toernooi. Deze dag duurde van 9 uur ’s morgens tot 6 uur ’s avonds. We hadden de (bijna) goedkoopste ticketten gekocht, maar zolang de andere plaatsen leeg waren, was het toegelaten om daar te gaan zitten. Dit betekende in de praktijk dat we tot half vier (dus quasi de ganse dag) op de allerduurste plaatsen (aan 50000 yen=360 euro) konden zitten. Dit betekende een prachtig zicht op de ring vanop ongeveer 2 meter afstand. Dat deze zitplaatsen ook gevaarlijk konden zijn, bleek toen een sumoworstelaar van de ring afviel, en op een halve meter afstand van ons neerviel. Als dat iets verder was geweest, lag ik nu waarschijnlijk in het ziekenhuis, en stond ik ergens in de krant onder het hoofdstuk ‘Beroemd en Bizar’ of zo :). Voor de rest was dit een heel leuke dag: enerzijds om het sumo te zien, maar anderzijds ook om de Japanners tenzij zo’n sportevenement te observeren. Ze worden echt enthousiast als 1 van de grote sterren opkomt (voor niet-Japanners (= ik) is het een dikke man als een ander) en beginnen luidkeels zijn naam te scanderen en te applaudiseren. Verder viel ook op hoe soepel en sportief deze sumoworstelaars zijn, het zijn toch echte sportmensen.

Zondag ben ik dan naar 1 van de grootste festivals in Tokio geweest. Het was een festival aan een tempel. Tijdens dit festival werden er schrijnen rondgedragen, en werden er ook muziekkapellen rondgereden. Bij dit rondrijden viel vooral het gebrek aan parcours op. Op een kruispunt kon de stoet van alle kanten komen, en ook alle kanten opgaan. Dit betekende soms dat er 2 schrijnen elkaar moesten passeren, en dat het maneuvreren kon beginnen. Hier tot ’s avonds laat gezeten, om dan nog de afsluitende processie van het belangrijkste schrijn te zien.